Zasada działania tego grzyba jest dość prosta, ale jak na taki organizm – wyjątkowo przebiegła. Kiedy jego zarodnikom udaje się przyczepić do owada, zaczynają wydzielać enzymy, który rozpuszczają jego chitynowy pancerzyk. Dzieje się to na tyle wolno i delikatnie, że owad nie jest zaalarmowany i nie zdąży się oczyścić z zabójczego pasażera. Tymczasem gdy droga do wnętrza organizmu nosiciela jest otwarta grzyb zaczyna weń wrastać za pomocą swoich strzępek. Dosłownie łączy się z układem nerwowym muchy.
Naukowcy z amerykańskiego Uniwersytetu Harvarda jako pierwsi dokładnie zbadali ten proces i prześledzili to, co dzieje się dalej. Zjawisko to było znane wcześniej, jednak nigdy nie udało się go aż tak dobrze udokumentować, łącznie z monitorowaniem aktywności owadomorka w ośrodku nerwowym owada. Wyniki badań zostały opublikowane w eLife.
Grzyb dosłownie „podłącza” się do mózgu muchy i za pomocą wydzielanych rzez siebie hormonów zaczyna wpływać na jej zachowanie. Owad staje się wolniejszy i otępiały, zupełnie jak filmowe zombie. Jednocześnie rozpoczyna długą i mozolną wędrówkę na jak najwyższy dostępny sobie punkt, czy będzie to łodyga, czy gałąź. Na około 2,5 godziny przed śmiercią zainfekowane owady przyspieszają, a potem umierają by pozwolić nowym zarodnikom wystrzelić ze swoich zwłok. W ten sposób grzyb „ustawia się” w odpowiedniej pozycji, by ruch powietrza zwiększył zasięg jego potencjalnego rozprzestrzeniania się.
