Bywa, że niektórzy czekają na sukces latami, podczas gdy dla innych nadchodzi on już stosunkowo szybko, raptem pięć lat po tym, gdy na ekrany kin trafia reżyserki debiut. Dokładnie tak sytuacja się ma z osobą Damiena Chazelle'a. Filmowiec zadebiutował w 2009 roku tytułem Guy and Madeline on a Park Bench. Utrzymana w czerni i bieli produkcja, będąca musicalem z elementami romansu powstała całkowicie niezależnie - to już w niej Chazelle pokazał swoją pasję do muzyki jazzowej - w pełnej krasie, czyniąc ją jednak tłem dla przejmującego dramatu psychologicznego, pokazał ją pięć lat później.
Po drodze jednak filmowiec sprawdził się - lepiej już gorzej, kwestia gustu - w roli scenarzysty filmów Wirtuoz oraz Ostatni egzorcyzm. Część 2. W końcu w 2013 roku ponownie zajął się reżyserią, gdy przystąpił do prac nad krótkim metrażem o tytule... Whiplash. Trwający zaledwie 18 minut projekt pokazuje scenę, która w pełnometrażowej produkcji staje się niejako dopiero początkiem całej fabuły - i stworza podwaliny pod wiele ciekawych rozwiązań. W centrum filmu znalazł się młody perkusista jazzowy Andrew Neiman, w którego wcielił się Johnny Simmons, a towarzyszy mu w roli Fletchera, despotycznego nauczyciela muzyki, J.K. Simmons.
Traumę zmienić w sukces
Krótkometrażówka została pokazana na Festiwalu Filmowym Sundance i spotkała się z powszechnym uznaniem - i przyciągnęła uwagę potencjalnych sponsorów, zainteresowanych wyłożeniem pieniędzy na to, by młody reżyser nakręcił pełnometrażową wersję projektu. Chazelle ponownie zaangażował do współpracy Simmonsa, rolę Neimana za to powierzył Milesowi Tellerowi, do tego na planie pojawiło się dość spore grono zawodowych muzyków - takowym był chociażby Nate Lang, który w Whiplash wcielił się w rywala Andrew w orkiestrze. Zdjęcia do produkcji rozpoczęły się we wrześniu 2013 roku i zakończyły już po 19 dniach!
Film, podobnie jak krótkometrażówka o tym samym tytule, został po raz pierwszy pokazany na Sundance i otrzymał bardzo dobre recenzje, zdobywając nagrodę publiczności i Jury dla 'Najlepszego dramatu'. Te utrzymały się, gdy Whiplash doczekał się kinowej premiery, która miała miejsce w połowie października 2014 roku. Film przedstawia złożoną relację początkującego perkusisty jazzowego, który za wszelką cenę próbuje zdobyć uznanie swojego nauczyciela, który za najlepszą metodę nauki uznał psychiczne i emocjonalne znęcanie się nad grupą. Ta opowieść, gra Simmonsa i Tellera wciągają natychmiast - produkcja jest również gratką dla melomanów ze względu na fakt, że muzyka gra tu jedną z ważniejszych ról, będąc przy tym równocześnie niejako narzędziem opresji dla młodych instrumentalistów.
Film był chwalony szczególnie za scenariusz i grę J.K. Simmonsa. Co ciekawe, reżyser oparł skrypt na własnych przeżyciach, mając w przeszłości do czynienia z despotycznym nauczycielem muzyki. Whiplash otrzymał wiele najważniejszych branżowych nagród, m.in. Critics' Choice, Złoty Glob, nominację do Grammy oraz pięć do Oscara. W tym przypadku statuetek udało się wygrać trzy: Simmonsa nagrodzono w kategorii 'Najlepszy aktor drugoplanowy', Whiplash doceniono również za dźwięk i montaż. Sprawdź poniżej ciekawostki o filmie!
Polecany artykuł:
Nie ta nominacja
Choć twórcy filmu liczyli na to, że produkcja ma szansę nawet na wygraną Oscara za 'Najlepszy scenariusz oryginalny', to ze względu na fakt istnienia krótkometrażówki, Akademia uznała ją za inspirację i nominowała Whiplash, ale za 'Najlepszy scenariusz adaptowany'. Statuetki zdobyć się nie udało.
Prawdziwy muzyk
Co ciekawe, J.K. Simmons naprawdę jest muzykiem! W 1978 roku ukończył on University of Montana, zdobywając tytuł magistra sztuki ze specjalizacją w muzyce.
Złamane żebra
Scena, w której Andrew atakuje Fletchera miała swoje rzeczywiste skutki - Simmons skończy ją z dwoma złamanymi żebrami!
W filmie jak w życiu
W trzecim tygodniu zdjęć Chazelle doznał poważnego wypadku samochodowego i trafił do szpitala z podejrzeniem wstrząsu mózgu. Opuścił jednak placówkę na własne żądanie dzień później i natychmiast wrócił na plan. Kojarzycie pewną słynną scenę z Whiplash?
Stracona szansa?
Co ciekawe, według pierwszych planów rolę Andrew miał powtórzyć Johnny Simmons. Twórcy planowali kolejno zaangażować Dane'a DeHaana, ten jednak odrzucił rolę na rzecz udziału w Niesamowitym Spider-Manie 2.
Aż do krwi
Chazelle nie miał litości dla Milesa. By uzyskać jak najbardziej autentyczny efekt, w niektórych przypadkach reżyser nie przerywał zdjęć scen jego gry, aż do chwili, gdy zobaczył, że aktor jest rzeczywiście wykończony.
Bez pozytywnych aspektów
Co ciekawe, postać Andrew pojawia się w każdej scenie. Co prawda Chazelle chciał umieścić w filmie sekwencję, pokazującą wyłącznie Fletchera słuchającego muzyki w swoim mieszkaniu i relaksującego się po całym dniu pracy. Uznano jednak, że nie ma sensu dawać fragmentu, który może ukazywałby nauczyciela w nieco bardziej pozytywnym aspekcie.
![Najpopularniejsze podcasty Mediateki. Do posłuchania w jesienne wieczory [TOP 10]](https://cdn.galleries.smcloud.net/t/galleries/gf-NZZY-wwEs-6M1d_natalia-krystek-dzis-sama-jest-radiowcem-664x442-nocrop.jpg)
