Zacznijmy od tego, że w ogóle black metal w USA nie jest raczej gatunkiem pierwszego wyboru u tych, którzy chcą ciężko grać. Bardzo rozwinięta jest scena death metalowa, wszystkie nowoczesne mieszanki z „core” w nazwie, nu metal wrócił ostatnio do łask oraz oczywiście bardzo mocno zakorzeniony thrash metal. Jednak brzmienia rodem z Norwegii lat 90-tych nie stały się tutaj aż tak kultowe jak w Europie, co sprawia, że wybór tej stylistyki przez trójkę z Nowego Jorku i podlanie jej jazzem jest jeszcze bardziej intrygujący.
W tym roku, zamiast wydawać kolejnej płyty lub EPki zaskoczyli słuchaczy pojedynczymi, aczkolwiek bardzo celnymi strzałami. Zacznijmy od najnowszego, czyli „Motorbreath”. Kawałek z debiutanckiego krążka Metalliki ma w sobie wpływy sceny New Wave Of British Heavy Metal, rytmicznie czerpał z Motorhead. Tu jednak został potraktowany w zupełnie niecodzienny sposób, a to dopiero początek niespodzianek…
… ponieważ jest to kolejny z serii coverów. Co było wcześniej? Choćby ta wersja „Paranoid Android” z repertuaru Radiohead z pięknymi wizualizacjami od Above The Void”, którzy tworzyli także między innymi dla Queensrÿche czy Voivod.
Wreszcie trzecia z wycieczek nowojorskich jazzmanów z piekła to piosenka „Jacob’s ladder” grupy Rush. Jakby samo w sobie Rush nie było wystarczająco progresywne, połamane rytmicznie i niecodzienne. No, to teraz jest to dopiero zawrót głowy!
Na sam finał tej podróży zaplanowaliśmy dla Was jeszcze miętowy opłatek, w sam raz na dobicie po deserze. Nowojorskie szatany wzięły się także za jazzowy klasyk z 1994 roku: „A Night in Tunisia” Dizzy’ego Gillespie. Czasem zastanawiamy się, czy muzycy grając ten kawałek mają ze sobą latarki i mapy – tak bardzo jest to pokręcone, że można się zgubić!
