Na Glory Perfume Genius poza swoim wieloletnim producentem ponownie współpracuje z klawiszowcem i współautorem Alanem Wyffelsem, a także z grupą znakomitych muzyków, którzy wcześniej grali z Hadreasem na trasach i w studiu. Wśród nich są gitarzyści Meg Duffy (Hand Habits) i Greg Uhlmann, perkusiści Tim Carr i Jim Keltner oraz basista Pat Kelly. Na albumie gościnnie pojawia się także Aldous Harding.
Przez dużą część swojej kariery Hadreas traktował pisanie jako samotny proces, ale przy Glory otworzył się na większą współpracę z zaangażowanymi muzykami. Zamiast działać sam, pozwolił zespołowi współtworzyć brzmienie utworów. „Bardziej niż wcześniej angażuję się w relację z zespołem i publicznością. Nadal mam w sobie ten sam zapał, ale teraz wszystko jest bardziej otwarte i wspólne. To sprawia, że muzyka jest lepsza, ale jednocześnie budzi lęk – bo oznacza większą wrażliwość” – mówi Hadreas. Efektem jest bardziej surowa, dynamiczna warstwa muzyczna towarzysząca jego opowieściom.
Tekstowo te 11 utworów odsłania niepokojące sceny, które można ledwie uchwycić – obrazy codzienności i desperacji przefiltrowane przez wyjątkową, queerową perspektywę. Każda piosenka to w istocie portret postaci, a Hadreas tworzy całą ich galerię: Dion, Angel, Tate, a także dobrze znany Jason, którego pamiętamy z Set My Heart On Fire Immediately (2020) i późniejszego Ugly Season. Te postacie unoszą się w abstrakcyjnym krajobrazie, choć Perfume Genius nadaje im niezwykłą wyrazistość, niemal jak powieściopisarz. Efekt jest hipnotyzujący i pełen życia, będący jednocześnie jego najbardziej dopracowanym lirycznie i muzycznie dziełem.
Główny konflikt na Glory – jak mówi Hadreas – to „nieustanna walka między tym, co wewnętrzne, a tym, co zewnętrzne”. Przez ostatnie półtorej dekady intensywna promocja jego kolejnych, coraz bardziej ambitnych albumów – światowe trasy, życie w centrum uwagi – ścierała się z jego naturalnym pragnieniem izolacji.
Album porusza tematy, które przewijają się przez całą jego twórczość – ciało i jego rozkład, codzienność i miłość, a także nieuniknioną historię i jej konsekwencje. Jednak Glory powstało z nowej perspektywy – po drugiej stronie zmagań, w miejscu, gdzie trzeba zmierzyć się z przeszłością, ale też nauczyć się żyć na nowo w spokoju i nieznanej przestrzeni.
O artyście
Pochodzący z Seattle Hadreas rozpoczął karierę muzyczną w 2008 roku, a jego debiutancki album Learning ukazał się w 2010 roku nakładem wytwórni Matador. Płyta od razu przyciągnęła uwagę krytyków – Pitchfork chwalił ją za „przenikliwe i obnażające” utwory, pełne „rozdzierających emocji i poruszających portretów, przekazanych głosem balansującym między eterycznym śpiewem a lekko załamującą się melodią”. Te cechy stały się znakiem rozpoznawczym Perfume Genius – Hadreas potrafi nie tylko tekstowo oddać emocjonalną kruchość, ale też wyrazić ją w wyjątkowo zniuansowanej interpretacji wokalnej.
W 2012 roku Perfume Genius wydał Put Your Back N 2 It, poszerzając swoją publiczność i umacniając pozycję wśród krytyków. Jego album Too Bright z 2014 roku przyniósł odważny rozwój zarówno pod względem brzmienia, jak i pewności siebie. Współprodukowany przez Adriana Utleya z Portishead, zawierał przełomowy singiel Queen, który szybko stał się queerowym hymnem i mocnym manifestem tożsamości.
W 2017 roku ukazał się nominowany do nagrody GRAMMY album No Shape, który stał się przełomem w jego karierze, który przyniósł mu globalne uznanie. Wyprodukowana przez zdobywcę GRAMMY Blake’a Millsa (Fiona Apple, Alabama Shakes) płyta spotkała się z entuzjastycznym odbiorem.
W 2020 roku Hadreas wydał Set My Heart On Fire Immediately, album uznany za jego najlepsze dzieło, który zdobył międzynarodowe uznanie. Wyprodukowany także przez Blake’a Millsa, zawierał współpracę z Phoebe Bridgers, Jimem Keltnerem, Pino Palladino, Mattem Chamberlinem, Robem Moosem i Alanem Wyffelsem. Płyta badała i przełamywała stereotypy dotyczące męskości oraz tradycyjnych ról, wprowadzając charakterystyczne amerykańskie wpływy muzyczne. Hadreas promował album występami w Jimmy Kimmel Live! (“Jason”), The Late Show with Stephen Colbert (“Whole Life”) oraz The Tonight Show Starring Jimmy Fallon (“On The Floor”). Po tym projekcie wydał Ugly Season, który powstał w wyniku współpracy z choreografką Kate Wallich przy The Sun Still Burns Here, tanecznym spektaklu zamówionym przez Seattle Theatre Group i Mass MoCA, który był prezentowany w kilku miastach w 2019 roku. Wydanie to obejmowało również niezwykły 30-minutowy film Pygmalion’s Ugly Season, stworzony we współpracy z artystą wizualnym Jacolby’m Satterwhite’em, łączący surrealistyczne obrazy z muzyką Hadreasa.
