Rok 1967 był przełomowy dla niemieckiej artystki Nico, która urodziła się jako Christa Päffgen w Kolonii w Niemczech w 1938 roku. Po wydaniu w marcu albumu "The Velvet Underground & Nico", opuściła grupę i nagrała swój pierwszy solowy album zatytułowany "Chelsea Girl". Była nim rozczarowana, zaniepokojona dodaniem fletu w aranżacjach, ale być może również poczuciem, że jeszcze nie wyraziła w pełni siebie w tych piosenkach. Tego lata zaprzyjaźniła się z Jimem Morrisonem z The Doors, który aktualnie triumfował na listach przebojów z "Light My Fire". Morrison zachęcił Nico do pisania swoich własnych utworów i gry na instrumencie. Wybrała fisharmonię, klawiaturę napędzaną pedałami, która działa jak małe organy. Akustyczna i stosunkowo przenośna – niezbędna w jej przejściowym trybie życia – a także ze zdecydowanie indywidualnym brzmieniem, fisharmonia była wyraźnie instrumentalnym odpowiednikiem Nico, która całkowicie poświęciła się swojemu rzemiosłu: kiedy nie pisała piosenek przy świetle świec w wannie, dzień i noc ćwiczyła na grę na tym instrumencie.
Wynikiem tych wysiłków był "The Marble Index" z 1968 roku - ambitna, bezkompromisowa płyta. Odważna od początku do końca, jej utwory są zarówno archaiczne, jak i abstrakcyjne, zapowiadając rozwój muzyki industrialnej i ambientowej. Nico została w studio wsparta przez swojego dawnego kolegę z zespołu, Johna Cale'a, co zapoczątkowało jego długą karierę jako producenta. Chociaż fisharmonia (harmonium) była wówczas popularna w zachodnich interpretacjach wschodniej ragi, Cale oparł się na klasycznych europejskich korzeniach instrumentu i połączył gotyckie teksty Nico z surowym instrumentarium.
Kiedy Nico nagrała swój trzeci solowy album, "Desertshore" z 1970 roku, już nie przypominała supergwiazdy, której wizerunek kiedyś zdobił ogromne plakaty na całym Manhattanie. Jej artystyczne odrodzenie wymagało nowej tożsamości wizualnej, a blond grzywka i białe garnitury zostały zastąpione obszernymi czarnymi ubraniami i rudymi, farbowanymi włosami.
Chociaż Nico zaczynała zmagać się z uzależnieniem od heroiny, które wpłynęło na resztę jej życia, "Desertshore" potwierdza, że stała się bardziej pewną siebie artystką, a Cale podkreśla ten rozwój aranżacjami, które szybują w przestworzach. "Desertshore" nawiązuje do niedawnych tragedii w życiu Nico: próby zabójstwa Andy'ego Warhola ("The Falconer"); śmierci jej matki ("Mütterlein") i utonięcia Briana Jonesa z Rolling Stones ("Janitor of Lunacy"). "You are beautiful and you are alone", śpiewa Nico w "Afraid" – to słowa, które trafiają w sedno jej skomplikowanego mitu.
"The Marble Index" i "Desertshore" uchwyciły Nico w kluczowym momencie autotransformacji. Te dwie płyty to portrety kobiety, którą bez wątpienia była: złożonej wizjonerki, której przeznaczeniem jest wpatrywanie się w jądro ciemności, nie bojąc się, że może się tam znaleźć.
