Metallica i "...And Justice for All". Progresywność, brak basu oraz ogromny sukces
W marcu 1986 roku na rynku ukazał się Master of Puppets, trzeci studyjny album Metalliki. Pół roku później doszło do tragicznego zdarzenia, które sprawiło, że przyszłość grupy stanęła pod ogromnym znakiem zapytania. W wypadku samochodowym zginął basista Cliff Burton. Był to ogromny cios dla muzyków zespołu, którzy nie wiedzieli, co robić dalej. Zgodnie z wolą rodziną Burtona postanowili jednak kontynuować działalność. Nowym basistą został Jason Newsted znany z Flotsam & Jetsam. Do Metalliki dołączył oficjalnie pod koniec października, a już 8 listopada zagrał pierwszy koncert z zespołem.
Zanim amerykańska formacja rozpoczęła prace nad kolejnym studyjnym krążkiem, muzycy postanowili zmierzyć się z kilkoma "cudzesami", które później zostały nagrane. Nowy skład musiał w końcu trochę okrzepnąć. W sierpniu 1987 premierę miało więc wydawnictwo The $5.98 E.P. – Garage Days Re-Revisited, na którym znalazły się utwory m.in. Diamond Head, Budgie czy Killing Joke.
Jesienią tamtego roku James Hetfield, Kirk Hammett, Jason Newsted i Lars Ulrich wzięli się za komponowanie utworów z myślą o następcy Master of Puppets. W listopadzie powstało demo kompozycji One, która – jak się później okazało – była kluczowa nie tylko w kontekście płyty, ale ogólnie kariery.
– Większość utworów skomponowałem razem z Jamesem w dusznym, śmierdzącym garażu przy Carlson Boulevard – wspomniał perkusista Metalliki w książce Paula Brannigana i Iana Winwooda. Hammett był natomiast podpisany pod czterema kompozycjami (..And Justice for All, Eye of the Beholder, The Frayed Ends of Sanity i Dyers Eve), z kolei Newsted tylko pod jedną (Blackened).
Na producenta pierwotnie wybrano sprawdzonego Flemminga Rasmussena, który odpowiadał za Ride the Lightning i Master of Puppets. Ten jednak najpierw odmówił ze względu na inne zobowiązania. Ostatecznie pomógł zespołowi po tym, jak nie układała się współpraca na linii muzycy-Mike Clink (patrz: galeria do artykułu).
Praca w studiu One on One w Los Angeles rozpoczęła się pod koniec stycznia 1988 i potrwała trzy miesiące. Grupa zaprezentowała muzykę bardziej skomplikowaną niż do tej pory. Utwory trwające powyżej sześciu minut na ...And Justice for All, bo tak nazwano ostatecznie krążek, były normą.
Album ukazał się na rynku 7 września 1988 roku nakładem Elektra Records. I został entuzjastycznie przyjęty. Dotarł do szóstego miejsca na amerykańskiej liście Billboardu (najlepszy wynik w dotychczasowej karierze) i spędził na niej ponad 80 tygodni, z kolei w Anglii osiągnął czwartą pozycję. Sukces pociągnął wspomniany już One. Do tego utworu powstał teledysk, pierwszy w historii Metalliki, w którym wykorzystano fragmenty filmu Johnny poszedł na wojnę. Mimo tego wszystkiego, ...And Justice for All wzbudził kontrowersje. Poszło o brzmienie.
Na płycie nie słychać bowiem partii basu Newsteda, z kolei perkusja i gitary są mocno wysunięte. – Dźwięk był skrajnie suchy, maksymalnie agresywny, żadnego pogłosu. Ostry, ciężki i głośny – wspomniał Rasmussen w książce Joela McIvera Bez przebaczenia.
Producent sam nie miksował ...And Justice for All. Pomogli mu w tym Steve Thompson i Michael Barbiero. Takie brzmienie nie było jednak dziełem przypadku. James Hetfield i Lars Ulrich dołożyli do tego swoje "trzy grosze". Dlaczego tak się stało? Producent po latach zdradził, że ma swoją teorię na ten temat.
– Myślę – ale to tylko moje spekulacje – że zrobili to, aby wywołać jakąś reakcję u Jasona. Ponieważ najbardziej nienawidzili w Jasonie tego, że był fanem zespołu. Nie wyrażał własnego zdania, ze wszystkim się zgadzał. Uważam, że oni czekali, aż w pewnym sensie określi swoje miejsce w zespole… Zrobili to prawdopodobnie po to, aby sprowokować go do reakcji, a kiedy ta nie nastąpiła, zostawili to tak na albumie – powiedział w rozmowie z Danielem Sarkissianem.
Album nigdy nie został ponownie zmiksowany, ale... W 2018 roku na rynku ukazała się wielopłytowa reedycja ...And Justice for All, na której możemy znaleźć utwory w wersjach demo oraz robocze wersje miksów. Dzięki temu wyobrazimy sobie, jak całość mogłaby brzmieć z partiami Jasona Newsteda.
Kwestia brzmienia nie zmieni jednak tego, że ...And Justice for All to jeden z najlepszych albumów w dyskografii zespołu. – Rozwinęliśmy tę część Metalliki do tego stopnia, że już nic więcej w kwestii nie można było wyciągnąć – powiedział Ulrich (cytat za wspomnianą książką Brannigana i Winwooda).
Jakie ciekawostki skrywa krążek ...And Justice for All? Dowiecie się tego z galerii, którą umieściliśmy na samej górze niniejszego artykułu.
