"Lou Reed. Król Nowego Jorku" - sprawdź przedpremierowy fragment książki! Oto, jak wyglądała współpraca artysty z Metalliką!

Will Hermes wnikliwie opisuje błyskotliwy i kontrowersyjny dialog, jaki Lou Reed przez długie lata prowadził z fanami, krytykami, innymi artystami, rozmaitymi postaciami nowojorskiego półświatka, a przede wszystkim z samym sobą. Dzięki książce poznajemy kulisy jego złożonych relacji z Davidem Bowiem, Andym Warholem, Johnem Cale’em i Laurie Anderson.

Spisując losy Lou Reeda – od dzieciństwa spędzonego na Long Island, przez pomieszkiwanie w nędznych klitkach bez ciepłej wody na Lower East Side, aż do osiągnięcia upragnionego statusu gwiazdy – autor równolegle opowiada o drugim, nie mniej ważnym bohaterze książki, Nowym Jorku drugiej połowy XX wieku.

Will Hermes, jako pierwszy biograf mający dostęp do słynnego archiwum Reeda w Nowojorskiej Bibliotece Publicznej, łączy znalezione wśród bogatych zbiorów materiały i świadectwa z dziesiątkami przeprowadzonych wywiadów z ludźmi, którzy osobiście znali „króla Nowego Jorku”. W rezultacie otrzymujemy pełen obraz prawdziwego Lou Reeda: pioniera w pisaniu o seksualności, również tej ukrytej, zaangażowanego artysty, który z równym zapałem eksplorował hałas, jak i dążył do subtelnego piękna, i w końcu – niespokojnego i pełnego emocji człowieka, który dzięki swojej wytrwałości i uporowi na zawsze zapisał się w historii popkultury.

Opis wydawcy.

Przedpremierowe fragmenty książki!

W książce pojawia się oczywiście temat płyty, która w chwili premiery wzbudziła dyskusje na całym świecie. Mowa oczywiście o słynnej Lulu, nad którą Lou Reed pracował z Metallicą! Płyta wzbudziła ogromne kontrowersje i spotkała się z niezwykle ostrym przyjęciem w świecie muzyki. Specjalnie dla Was prezentujemy poniżej przedpremierowe fragmenty książki Lou Reed. Król Nowego Jorku, opisujące właśnie współpracę, która na zawsze zapisała się w kulturze.

Reed w końcu faktycznie wymyślił – jak to obiecywał w Australii – coś „naprawdę zdumiewającego”. Pomysł na nowy album – autor­ską wizję sztuk Franka Wedekinda, których główną bohaterką jest Lulu – był pochodną trzeciego z jego projektów realizowanych z Robertem Wilsonem. [...] Historia Lulu była oczywistym wyborem dla Wilsona, cenio­nego przez niemiecką publiczność. Idealnie pasowała też do Reeda, który wcześniej wystąpił w filmie Paula Austera Lulu na moście. Nie bez znaczenia mógł być również fakt, że w kręgach The Factory na­zywano go niegdyś „Lulu”.

Lou zabrał się za pisanie. W tym czasie na zdrowiu podupadła również jego terierka Lolabelle, która zachorowała na raka trzustki. Reed i Anderson intensywnie się nią opiekowali, stosując coraz to bardziej skomplikowane metody leczenia (przez pewien czas trzy­mali ją nawet pod namiotem tlenowym). Zestresowany tym wszyst­kim i z pewnością sfrustrowany własnymi problemami zdrowotny­mi Reed stworzył ekstremalną muzykę, na przemian wściekłą i czułą. „Przeżywał wtedy trudny okres”, wspominał Wilson. Kompozycje, przechodzące od „agresji i hałasu” do „najcichszego, najłagodniej­ szego dźwięku, jaki można stworzyć”, swoją intensywnością budziły zachwyt reżysera, który stwierdził: „Te dwie skrajności najlepiej ukazują, kim był Lou”. Premiera Lulu odbyła się 12 kwietnia 2011 roku w Berlinie. Jeszcze w tym samym miesiącu Reed rozpoczął sesję nagraniową w Marin County w Kalifornii z muzykami zespołu Metallica.

Lou Reed i Metallica

Ich współpraca była czymś zaskakującym. Metallica ówcześnie należała do największych zespołów rockowych, wypełniała stadio­ny na całym świecie. Muzycy dopiero co zakończyli dwuletnią trasę koncertową, która przyniosła im dochód przekraczający dwie­ście milionów dolarów. Ich maczystowski thrash metal był daleki od estetyki Reeda, lecz z drugiej strony dobrze znane były rozległe zainteresowania muzyczne członków Metalliki i ich skłonność do eksperymentów. Nagrali album z Michaelem Kamenem i The San Francisco Symphony, a przygotowując się do świętowania trzydzie­stolecia istnienia, zaczęli myśleć o swojej artystycznej spuściźnie. Na koncercie przy okazji ceremonii w The Rock and Roll Hall of Fame zagrali wraz z Reedem dwa covery The Velvet Underground: miaż­dżącą wersję „White Light/White Heat” oraz „Sweet Jane”. Było jasne, że gitarzysta Metalliki, Kirk Hammett, podobnie jak więk­szość hardrockowych gitarzystów swojego pokolenia, wychował się na płycie Rock’n’Roll Animal. Muzykom tak bardzo podobało się to doświadczenie, że kiedy pojawił się pomysł stworzenia pełnego albumu z piosenkami Lou Reeda, cały zespół był za.

Po jakimś czasie Reed nagle zmienił zdanie i zdecydował, że za­miast tego wolałby z Metalliką nagrać materiał z Lulu. Ta propozy­cja nikomu nie przypadła do gustu, nawet jego własnemu manage­mentowi. „Do dziś pamiętam, jak bardzo się na mnie wściekł, gdy powiedziałem, że płyta »the best of...« to lepszy pomysł – mówi Tom Sarig. – Odebrał to jako brak szacunku do jego piosenek ze spektaklu”. Po kilku pełnych napięcia dniach Sarig poddał się i po­parł pomysł Lou. Metallica miała zastrzeżenia, ale ostatecznie też się zgodziła. Muzycy powitali Reeda w Bay Area po królewsku i stwo­rzyli mu w studio prywatną przestrzeń, którą nazwali „Lou’s Loun­ge”. Mógł się tam odizolować, ćwiczyć taijiquan, przyjmować lekar­stwa lub po prostu uciąć sobie drzemkę, co musiał robić regularnie. Członkowie Metalliki pozwolili Reedowi przejąć inicjatywę – osta­tecznie były to jego kompozycje i teksty – spodziewali się jednak, że sami również będą mieli coś do powiedzenia. Poza tym nadal mieli pewne wątpliwości co do samego materiału.

Podczas sesji nagraniowych nie obyło się bez napięć. Według per­kusisty Larsa Ulricha w pewnym momencie doszło do różnicy zdań i został wyzwany przez Reeda do pojedynku na pięści, czemu odmó­wił. Reed wciąż zmagał się z ogromnym bólem i często słabo kon­taktował, choć od czasu pobytu w Australii jego stan zdrowia się ustabilizował. Po spędzonych razem tygodniach nadal przekręcał na­ zwisko frontmana grupy, Jamesa Hetfielda (wymawiał je „Hatfield”). Jako wokalista dążył do maksymalnej swobody wykonawczej. Jak sam to ujął, były to „jednoczesna gra aktorska i śpiewanie”, chociaż zarówno jego styl wokalny, jak i dramatyczny często zdawały się nie pasować do reszty zespołu. Teksty Lulu bywały niekiedy szokujące, nawet jak na standardy Reeda. Partie tytułowej bohaterki odśpie­wywał szorstkim, chrapliwym głosem.

Jak na standardy Metalliki sesja trwała bardzo krótko, zaledwie kil­ka miesięcy. Rzadko kiedy Reed odrzucał materiał nagrany za pierw­szym podejściem. Wszelkie wątpliwości dotyczące projektu odsu­nięto na bok. Dzień przed wydaniem albumu Reed otrzymał tytuł Koman­dora Orderu Sztuki i Literatury*. Antonin Baudry, radca kulturalny ambasady francuskiej, opisał go w laudacji jako „jednego z najważ­niejszych amerykańskich pisarzy naszych czasów”. W następstwie tego zaszczytu przyszły reakcje na Lulu w prasie. Były one równie spolaryzowane, co w przypadku płyty Berlin. Opinie krytyków star­szego pokolenia były w większości wyważone, lecz przedstawiciele nowej generacji nie mieli żadnych zahamowań. Recenzent Pitchfor­ka przyznał płycie jeden punkt na dziesięć. Pewne jej części uznał za „śmiechu warte”, a całość za „wyczerpująco monotonną”. Interne­towe pismo „Consequence of Sound” dało jej ocenę „F” – najgor­szą z możliwych – i ogłosiło „kompletną porażką”. Reakcje fanów w sieci wahały się od entuzjazmu, przez zaskoczenie, po odrzucenie.

Nie brakowało recenzji pełnych złośliwości, lecz zdarzały się też bar­dzo zabawne. Na jednym z wrzuconych do internetu filmików wi­dać kota, który dostaje ataku paniki po tym, jak puszczono mu Lulu. Na innym z napisami podstawianymi pod słynną scenę ataku wściekłości Hitlera w filmie Upadek z 2004 roku Führer wrzeszczy na wieść o nowym projekcie Metalliki: „Jaki, kurwa, Lou Reed? Ta pizda z Velvetów? Ten przedpotopowy worek gówna, nie rozpoznałby metalu, nawet gdyby ten odgryzł mu jego pomarszczonego kutasa!”. Filmik z Hitlerem rozbawił Reeda i Willnera. Jednak po zapo­znaniu się z resztą reakcji na Lulu nie było im do śmiechu. Promo­cyjne spotkania prasowe miewały nerwowy przebieg. Podczas pre­miery albumu w Nowym Jorku wredne zachowanie Reeda wobec dziennikarzy skłoniło Hetfielda do wyjścia z imprezy. „Rozumiem, że dla jakiegoś trzynastolatka z Cape Girardeau w stanie Missouri to wszystko może się wydawać nieco krindżowe – powiedział Ulrich dziennikarzowi dwumiesięcznika »Spin« – ale dla kogoś wychowa­nego pod koniec lat sześćdziesiątych w kopenhaskich kręgach arty­stycznych to zupełnie normalne”. Publicznie muzycy zachwycali się projektem i wychwalali się nawzajem. „To moi duchowi bracia – oświadczył Reed pewnemu dziennikarzowi, mając obok siebie Het­fielda i Ulricha. – Za każdym razem, gdy słucham tej płyty, dzięku­ję Bogu, że miałem szczęście spotkać tych facetów”.

Książka "Lou Reed. Król Nowego Jorku" trafi do sprzedaży 27 listopada b.r.

Oto utwory Metalliki, które poruszają trudne tematy: