W drugiej połowie lat 70. zespół Led Zeppelin cieszył się już statusem jednego z największych i najważniejszych na świecie. Formacja miała na koncie siedem płyt, w tym absolutnie przełomowe dla całego rynku muzycznego debiut, Led Zeppelin IV , tak inny, wyróżniający się Houses of the Holy oraz będący absolutnym sukcesem krytycznym i komercyjnym Physical Graffiti. Presence od pierwszego przesłuchania był szczególny, powstał w końcu w trakcie naprawdę trudnego okresu w zespole: w 1975 roku poważnemu wypadkowi samochodowemu uległ Robert Plant. Wokalista nie mógł koncertować i razem z gitarzystą nagrali siódmy album studyjny, który jednak nie był promowany na koncertach. Ich namiastką miał być film koncertowy The Song Remains the Same, który spotkał się jednak z dość chłodnym przyjęciem ze strony krytyków, a także publiczności w Wielkiej Brytanii.
Grupa nie koncertowała na terenie swojej ojczyzny od 1975 roku ze względu na problemy z płaceniem podatków i skupiała się na występach w pozostałej części świata, co spowodowało, że odbiorcy z Wysp dosłownie ją odrzucali. Plant, Jimmy Page, John Paul Jones i John Bonham postanowili jednak zawalczyć o słuchaczy, którzy mieli tak duży wpływ na to, że udało się jej osiągnąć sławę, a drogą ku temu miał być nowy album i towarzyszące jego promocji koncerty - także w Wielkiej Brytanii. Nikt nie chciał już być wygnańcem.
Pełna bólu droga do nagrań
Pierwsze plany pojawiły się już w połowie 1977 roku, przerwała je jednak rodzinna tragedia, która dotknęła wokalistę - w wieku zaledwie 5 lat nagle zmarł jego syn, Karac. Grupa natychmiastowo przerwała trasę koncertową i słuch o niej zaginął na nieco ponad rok.
Dopiero we wrześniu zespół zaczął próbować grać nowy materiał, a kilka tygodni później zamknął się w studiu nagraniowym w Szwecji, by tam nagrać swój ósmy - i jak się okazało ostatni, wydany za życia wszystkich członków grupy - album. Pieczę nad nagraniami sprawowali, o dziwo, wokalista i basista, podczas gdy gitarzysta i perkusista zmagali się z uzależnieniem od używek i alkoholu. Pojawiło się brzmienie syntezatorów, pojawiły się niezwykle intensywne i trudne momentami emocje, a do tego chęć pokazania, że Led Zeppelin wciąż jest w stanie nagrywać muzyczne epopeje, a nazywanie grupy największą na świecie to nadal prawda, a nie już od dawna znaczna przesada. Jeszcze przed wydaniem płyty (proces ten został opóźniony) zespół zagrał pierwsze od czterech lat dwa koncert na terenie Ojczyzny - najpewniej mało kto powiedziałby wtedy, że niezapomniane występy w ramach Knebworth Festival, które miały zastąpić trasę po Wyspach, okażą się ostatnimi, jakie ta w ogóle na nich zagrała. Tak samo, jak najpewniej nikt nie obstawiał, że ósmy album studyjny Led Zeppelin okaże się być "de facto" ostatnim w dyskografii zespołu.
Ciekawostki o albumie "In Through the Out Door"
Ósme wydawnictwo studyjne Led Zeppelin ukazało się na światowym rynku 22 sierpnia 1979 roku pod tytułem In Through the Out Door. Płyta była kolejną od grupy, która podzieliła krytyków, osiągając przy tym ogromny sukces komercyjny. Niestety, to właśnie ten projekt świat zapamiętał jako ostatni w historii formacji, wydany za życia wszystkich jego oryginalnych członków. 25 września 1980 roku w wieku zaledwie 32 lat w wyniku uduszenia się własnymi wymiocinami po całym dniu picia alkoholu zmarł Bonham, a już na początku grudnia tego samego roku stało się jasne, że Plant, Page i Jones nie będą kontynuować działalności bez perkusisty.
Dwa lata później, w listopadzie 1982 roku swoją premierę miał album Coda, uznawany za finalny Led Zeppelin, będący równocześnie jej pierwszą kompilacją dawnych nagrań i ich wersji live. Wracając jednak do In Through the Out Door - jakie ciekawostki skrywa wydawnictwo? Sprawdź w galerii na samej górze artykułu!
