Kiedy formacja Judas Priest nagrywała British Steel nie istniało coś takiego sample. Grupa musiała sobie jakoś z tym radzić. W Breaking the Law możemy usłyszeć odgłosy rozbijanych butelek po mleku. Z kolei hałasy w Metal Gods uzyskano, dzięki... sztućcom. 

Posiadłość, w której grupa nagrywała British Steel, pod koniec lat sześćdziesiątych kupił John Lennon. Kilka lat później sprzedał ją... Ringo Starrowi. Perkusista postanowił w środku otworzyć studio Startling. W trakcie prac na miejscu muzyka jednak nie było. Starr wyjechał wówczas do Los Angeles. 

Kultową okładkę zaprojektował nasz rodak, Rosław Szaybo, który przyszedł na świat w 1933 roku w Poznaniu. – W momencie, kiedy ich menedżer złożył mi tę propozycję, znana była tylko nazwa albumu. Miałem wizje, że brytyjska stal, to coś, co nie rdzewieje i przypomniały mi się żyletki, które kupowałem na warszawskim bazarze z takim właśnie napisem – powiedział w rozmowie z radiową Dwójką. 

Zanim płyta ukazała się na rynku, Tony Brainsby – rzecznik prasowy zespołu – postanowił rozpuścić pewną plotkę w prasie. Powiedział, że taśma-matka British Steel została skradziona w Nowym Jorku. Złodziej miał za nią chcieć 50 tys. dolarów. Muzycy z całą akcją nie mieli, rzecz jasna, nic wspólnego. – To było naprawdę żenujące. Gdybyśmy dowiedzieli się, co Tony planuje, powiedzielibyśmy mu, żeby tego nie robił. Judas Priest nie potrzebuje takiej taniej reklamy – powiedział gitarzysta K.K. Downing (cytat za Metal Hammerem). 

W Stanach Zjednoczonych słuchacze otrzymali krążek British Steel z inną kolejnością utworów. Na wydaniu amerykańskim Breaking the Law otwierał całość, a nie Rapid Fire, z kolei You Don't Have to Be Old to Be Wise i Living After Midnight zamieniono miejscami.