Zaraz, zaraz. Ten kawałek? Przecież to jest jedna z najweselszych piosenek pogrążonych w mroku i grunge'owej depresji lat 90-tych! No fajne, ale jednak nie. Tekst utworu inspirowany był tragedią studentów chińskich, których w trakcie protestów na Placu Niebiańskiego Spokoju w Pekinie władza komunistyczna zaatakowała regularnym wojskiem z ostrą amunicją przy wsparciu czołgów. "Shiny happy people" to wyrażenie pochodzące z haseł propagandowych i jednego z transparentów protestujących. Weseli, jaśni ludzie mieli zaprowadzić Chiny w kierunku świetlanej przyszłości. Przyszłość rozjechały czołgi. 

Wesoły rockowy kawałek, który gościł często na antenach radiowych. Jednak historia w nim opowiedziana do wesołych nie należy. Niestety nie została zmyślona. Starsze małżeństwo wyjechało samochodem do pobliskiego miasteczka. Chcieli zobaczyć festiwal z okazji Dnia Pioniera. Ona cierpiała na chorobę Alzheimera, on wracał do zdrowia po operacji mózgu. Nigdy nie dotarli na miejsce. Dwa tygodnie później znaleziono ich martwych w samochodzie, setki mil od miejsca, gdzie chcieli dotrzeć. Wedle władz najprawdopodobniej kierowała staruszka, która chciała wrócić do miejsca, gdzie wiele lat wcześniej spędzała wakacje. 

Delikatna, chwytliwa piosenka, która zostaje w głowie na zawsze. Jej przesłanie, gdy wgryziemy się w tekst, także. To opowieść o dziecku, które doświadcza przemocy domowej. Prawdziwy Luka, którego spotkała Suzanne nigdy nie mówił jej o swoich kłopotach. Był inny niż pozostałe dzieci, na tyle, by stać się podstawą do stworzenia bohatera piosenki. Jak wspominała wokalistka, coś w nim było, co sprawiało, że różnił się od rówieśników, z którymi się bawił. 

David Lee Roth powiedział kiedyś w jednym z wywiadów, że zainspirował go do napisania tego tekstu samobójca, o którym usłyszał w telewizyjnym serwisie informacyjnym. Mężczyzna stał na krawędzi dachu i wahał się, a ponoć z tłumu ktoś miał zakrzyknąć "go ahead and jump" (dalej, skacz). Ostatecznie tekst skręcił w stronę afirmacji życia, miłości i odwrócenia tej sytuacji, ale będziemy zawsze mieli w tyle głowy gdzie miał prowadzić pierwotny skok.

Do napisania tego tekstu Jima Morrisona zainspirowała prawdziwa postać: Billy Cook, który podróżował po USA. Zabił on pięcioosobową rodzinę, której jedynym błędem było to, że wzięli go jako autostopowicza ze sobą. Liczba ofiar Cooka doszła do sześciu, gdy został schwytany. Skończył w komorze gazowej więzienia San Quentin. "Nienawidzę wszystkich i wszyscy nienawidzą mnie" - miał powiedzieć w chwili aresztowania. Miał wtedy 23 lata.